Een triathlon, allereerste sprint triathlon!

Er waren 2 starttijden en ik zat in de tweede groep. Dat gaf ons mooi de tijd om de eerste groep te zien starten. Het was prettig om eerst eens een andere groep te zien, de routes tussen de disciplines werden hierdoor wat duidelijker. Er zat een uur tussen de eerste en de tweede groep, waardoor ik het zwemmen en een gedeelte van het fietsen van de eerste groep heb kunnen zien.
Het zwemmen en rennen zou moeten lukken, het zou echter de eerste keer in jaren zijn dat ik op een spinbike zit. Vooral het idee dat het op een vast tempo is en dus tijdsgerelateerd, niet afstandsgerelateerd, vond ik minder prettig.

Met gezonde zenuwen stond ik iets voor 3u klaar bij het zwembad. We kregen enkele minuten voor de start te horen dat we mochten inzwemmen. Nog even snel het water ingedoken en 50 meter gezwommen voor het gevoel. Prima. Ik zat met 3 andere in één baan en het leek erop dat de rest allemaal sneller was. Prettig om te weten en zelf vond ik het fijn dat ik zeer waarschijnlijk niemand hoefde in te halen.

Bij het startsignaal weet ik nog dat iedereen enthousiast het water in sprong. Daarna merkte ik eigenlijk niets meer van de omgeving. Ik zag soms een andere deelnemer links of rechts naast me, maar verder had ik een goede focus op het zwemmen.

Na 10:16 kwam ik uit het water en had ik de 500 m gehaald. Een tijd die beter is dan ik had verwacht. Ik wist dat ik nu moest opletten, dat ik mijn energie moest sparen voor nog een uur fietsen en rennen. Onderweg naar de spinbikes heb ik me snel even afgedroogd en mijn schoenen aangetrokken. Toen ik de sporthal binnen rende waar de spinbikes klaarstonden, zat ik bij de eerste 10. Een fiets opgekropen en begonnen met fietsen. Dat viel tegen. Het tempo was veel te hoog (180 bpm) om comfortabel te fietsen, om op kracht te fietsen. Ik merkte dat mijn hartslag aan de hoge kant was en ik kreeg dit niet omlaag. Iedereen was enthousiast aan het fietsen en ik probeerde het tempo bij te houden. Dan maar wat minder weerstand op de spinbike. En weer een beetje minder. Zo kwam er een balans tussen het tempo bijhouden en de weerstand op de spinbike. Hier kwam ik mezelf tegen. Het tempo lag te hoog. Tijdens eerdere ritjes op de fiets merk ik dat ik relatief langzaam trap, maar op een zwaarder verzet. Dan kan ik de kracht uit mijn benen goed gebruiken, maar dat kwam op dit hoge tempo niet goed van pas. Stug doorgetrapt en na een half uur mocht ik eindelijk doorgaan met de laatste discipline, rennen.

Doordat ik tijdens het fietsen goed stuk gegaan was, merkte ik dat ik het eerste rondje echt even op adem moest komen. Daarna kon het tempo langzaam omhoog. Het rennen op zichzelf ging prima. Ik vond het minder zwaar dan het fietsen. En na 9 rondjes begon ik aan de laatste 500 m. Met de laatste 250 m in zicht nog een sprint getrokken waardoor ik gesloopt maar voldaan over de finish kwam.

1 uur en 6 minuten. Al met al een mooie tijd, sneller dan ik had verwacht. Maar het fietsen op de spinbikes viel me zwaar. Ik kon niet herstellen, wat normaliter wel lukt wanneer ik zelf het tempo bepaal. De overgangen vond ik niet heel heftig, het was vooral even wennen. Al met al een heftige, maar leuke ervaring! Ik kijk uit naar de volgende, in Weert. Vooral omdat we hier geen spinbikes hebben maar echt op de fiets kruipen. Eens kijken of het dan beter gaat.

De afgelopen dagen heb ik vooral even hersteld en mijn lijf wat rust gegund. Gisteren ben ik voor het eerst weer gaan rennen. Met een heerlijk zonnetje en een gemiddelde temperatuur van 27 graden was het flink zweten, maar ook een lekkere training.

Als ik nu terug kijk naar afgelopen zaterdag, was ik er klaar voor? Mwah. Het kon allemaal net wat beter, maar voor een eerste keer was dit een mooie prestatie. Op naar de volgende!